คุณชายรัชชานนท์: สร้อยฟ้าผู้น่ารัก
ตอนแรกคิดว่าต้องไม่ถูกชะตาเรื่องนี้แน่ๆ เพราะไม่ค่อยชอบพวกละครป่าเขาลำเนาไพรเท่าไหร่ แต่เออเล่มนี้อ่านสนุกมาก รวดเดียวจบเลยตั้งแต่สองทุ่มยันตีหนึ่ง ถือว่าเดินเรื่องสนุกกว่าคุณชายพี่ๆ ของเธอทั้งสอง (ข้ามธราธรไปเพราะไม่ได้อ่าน)
ส่วนที่ดีที่สุดของเล่มนี้คือคาแรกเตอร์ของสร้อยฟ้า ไม่ stereotype นางเอกนิยายไทยเลย ตลก ขโมยซีน ไม่ขี้งอน ไม่งี่เง่า กวนตีน เถียงคำไม่ตกฟาก กล้าหาญ เข้าอกเข้าใจ และตรงไปตรงมา รัชชานนท์หรือคุณชายเล็กก็ไม่ดีไม่เลว มีเสน่ห์แพรวพราว เห็นว่าคนเขียนเป็นผู้ชาย ก็คงเข้าอกเข้าใจผู้ชาย และทำให้ผู้ชายเจ้าชู้ในแบบที่ผู้ชายเขียนมันต่างจากแบบที่ผู้หญิงจินตนาการถึงอยู่มาก อ่านไปก็รู้สึกนึกรักคุณชายเล็กขึ้นมาเหมือนกัน ถ้าแกจะหว่านเสน่ห์เก่งขนาดนี้ พระนางคู่นี้พอคุยกัน อยู่ด้วยกัน แล้วมันน่ารักดี แทบไม่มีเรื่องงี่เง่ามากวนใจให้รำคาญเลย
ชอบครึ่งแรกที่เป็นเรื่องรักๆ ใคร่ๆ ของหนุ่มสาวที่มันพัวพันไปหมด แถมยังหมิ่นเหม่อยู่ในที เช่นที่ชายเล็กไปเฟลิร์ทใส่จันทาจนถึงขั้นจะจริงจัง แล้วเกมก็พลิกไปอยู่ที่สร้อยฟ้าเฉยเลย แถมผู้เขียนก็ไม่ได้ใส่ใจที่จะให้ชายเล็กฟูมฟายรู้สึกผิดมากนัก กลับไปอยู่ที่ฝ่ายหญิงที่เศร้าแทบเป็นแทบตาย เป็นอารมณ์ทิ้งขว้างไปเลย ซึ่งเราชอบที่ไม่ต้องไปเสียเวลาสร้างความชอบธรรมอะไรให้พระเอกมากนัก คนเจ้าชู้มันก็อย่างนี้แหละ แม้อ่านไปเรื่อยๆ จะหงุดหงิดกับบางรายละเอียดก็ตาม หรือไอ้ที่พี่น้องมันเฉียดๆ จะมารักชอบกันนี่ก็สนุกดี เทาๆ แบบนี้พี่ชอบ
ส่วนไอ้ที่ไม่ชอบและไม่เชื่อก็คงเป็นพวกความเก่งกล้าสามารถเกินไปของแก๊งค์ห้าพี่น้อง ซึ่งก็ว่าไม่ได้เขาเขียนมาเพื่ออวยเจ้าพวกนี้นี่หว่า ห้าสิงห์นี่ก็เลยทำได้ทุกอย่าง ลางานได้ตลอด เข้าป่า กู้ชาติ นู่นนี่ทำได้หมดเลย (ดีวุ้ย), การเมืองภายในเวียงพูคำ ที่เข้าใจว่าผู้เขียนพยายามแทรกสารบางอย่างเอาไว้ แต่ในเซนส์เราก็ไม่เชื่อและไม่อินมาก แบบว่า (สปอยล์..) อะไรทำให้ประชาชนจะเชื่อในเจ้ารังสิมันตุ์ขนาดนั้น เพราะตอนที่โดนปฏิวัติเจ้ารังสิมันตุ์ยังเป็นเด็กอยู่เลย แบบถ้าเรื่องมันไม่ได้เดินมาแบบนี้ เจ้ารังสิมันตุ์เกิดโตมาไม่ดี ไม่ได้เป็นฮีโร่อย่างที่ทุกคนคิด ทีนี้ก็เคราะห์กรรมซ้ำซ้อน แต่ในเรื่องมันเป็นบวกหมด ก็แฮปปี้เอนดิ้งไป แต่ถามว่าซาบซึ้งฮีกเหิมขนาดนั้นไหม ก็ไม่เท่าที่รู้สึกกับ เก็บแผ่นดิน อะไรเทือกนั้น อันนั้นมันมีความกดดัน มีแรงขับ มีเหตุมีผลมากกว่า กลายเป็นอีกเรื่องที่ตีความเรื่องการเมืองพวกนี้ไปตามสูตร แบ่งฝั่งดีชั่วชัดเจนไปเลย และก็จะลงเอยในแบบที่เดาได้ไม่ยาก
อีกอย่างคือไอ้ฉากที่มันน่าจะตื่นเต้นหรือลุ้นตามแบบที่เป็นนิยายเกือบๆ แฟนตาซี แอ็คชั่นเบาๆ ก็เหมือนจะเขียนข้ามๆ ไปอย่างนั้น อย่างไอ้ฉากพีคๆ ที่เวียงฯ ก็คลี่คลายง่ายเกิน ไม่มีการลุ้นให้เสียเหงื่ออะไรทั้งนั้น ทั้งที่ข้างนอกนี่บรรยากาศยังกับอยู่ในรวันดา แต่ไอ้การกำจัดผู้นำสูงสุดนี่เวรี่ง่าย บทเดียวจบ แหม่ ก็นิยายรักนี่นะ
มองข้ามเรื่องที่จะเป็นสาระไปจ้ะ แล้วมาโฟกัสกับความรักของตาคุณชายเล็กกับสร้อยฟ้า แล้วจะสนุกเพลิดเพลินมาก มีตอนนึงที่อ่านๆ อยู่แล้วก็ยิ้มและพูดขึ้นมาเลยว่า "รักมึงว่ะอีสร้อยฟ้า" ถ้าในคาแรกเตอร์นี่ชอบเหนือสะใภ้คนใดในตระกูลแล้ว กรองแก้วนี่ไม่สนอยู่แล้ว ท่านหญิงแต้วก็ชอบ แต่พอมาเจอนางสร้อยฟ้าก็ตีมือให้เลย นางเซี้ยวจริง อ่านแค่นางก็สนุกพอแล้วเล่มนี้ อย่างอื่นช่างมันเหอะ :)
0 comments: